رواية حنين الفصل الأول
حنين شه@قت بخض@ه لما شافته:ليه كده يا احمد
احمد:ده الى كان لازم يحصل انا مش هستنى تلبسيه تانى
حنين وهى على وشك البكاء:اخس عليك انت عارف انى بحبه وليه ذكريات حلوه معايا
اخده حطه على جمب قرب منها وحط ايده على كتفها
انا عارف انك بتحبيه بس كان احسن لو كنتى سبتيه ذكرى احسن ما كنتى تلبسيه تانى
بصتله بدموع احمد:بس مكنتش تعمل فيه كده خساره بجد
احمد:طب خلاص متزعليش وبعدين تانى مره متسمعيش كلام حد ولا تمشى غير ورى الصح وقبل ما تعملى حاجه لازم تفكرى من كل الجوانب.. تمام
حنين:بس دى ماما على فكره مش اى حد وتفهم اكتر منى ثم من غيرها مكناش هنبقى كده دلوقتى كان زمانك رجعت ونمت وسبتنى زى كل يوم حتى مبصتليش
احمد:انا عارف انها ماما وانها اكبر وتفهم اكتر مننا بس مش كل حاجه بتمشي صح علطول لازم نفكر الاول تفكير سليم ينفع ولا مينفعش..و دلوقتى بقى جه وقت حسابك يا حلوه
حنين بذهول:ح..حساب ايه انت مش خلاص سامحتنى
احمد:ايوه فعلا سامحتك وفهمتك غلطك بس معاقبتكيش
احمد:ما ايه امال الى كان...
احمد وهو بيغم@زلها بخبث:وده اسمه عقا@ب برضه
حنين بصت فى الارض: وعايز تعا@قبنى ازاى بقى
احمد وهو بيقرب عليها بنظرات خبيثه: هقولك
حنين كانت بترجع فى كل خطوه بيقرب منها وهى مش مطمنه: ايه ها عايز ايه
وقعت على السرير وهو اعتلاها بضحكه خ@بيثه
احمد وهو بيقرب منه اكتر: جه وقت عقا@بك يا حلو
وبعد شويه
حنين:يا احمد كفايه ح@رام عليك هههه
احمد:لا لسه مشفتش غليلى منك
احمد:لا هههههه خلاص خلاص حرام كفايه
احمد:ولو..لسه
كانت تصر@خ بالضحكات وهى تتمايل وهو يقوم بدغد@غدتها
احمد:انا عارف نقطة ضعفك هههه
احمد:طب خلاص ههههه هم*وت هههه هم*وت من الضحك كفايه
احمد وهو يضع يديه اسفل ذراعيها ويد@غدها هناك
احمد:لا لا لا هنا لا بغير هههه هتم*وتنى
كان هائم ينظر اليها بإشتياق اليها ولا ضحكاتها ولتلك الغمازة على خدها الايمن التى لم يعد يراها من زمن كم اشتاق اليها
بعد عنها وسابها تاخد نفسها وهو بيضحك على شكلها
وضحكتها وشعرها الى نازل على وشها وبتاخد نفسها بصعوبه
حنين:اه كنت هتم*وتنى ههه هتم*وتنى من الضحك ده ايه المو*ته الى كلها تفاهه دى ههه
احمد:قولى لنفسك
حنين: قصدك ايه ها يعنى انا هبله
قرب منها وطبع قب@له على شفت@يها: احلى هبله شوفتها فى حياتى
قرب منها وحط ايده على خدها برقه وملس عليه وهو بيتأملها بإبتسامه خفيفه
كانت غرقانه فى عيونه ومن نظراته ليها بقالها قد ايه مشفتش نظرته دى ليها ووحشتها..يااه
قربت وطبعت قبل*ه على شفت@يه برقه شديده
اتص@دم فى الاول انها باسته وبس بعد كده بادلها
ابتعدت عنه وهى تنظر له بهيام لحاجتها للهواء
حنين بهمس رقيق: وحشتنيي اوى
احمد:توء وحشتنى مبتتقالش كده
حنين:امال ازاى
احمد:بتتقال كده
اقترب منها وهو يد@فن وجهه فى عنقها ويلثمه ووو
سكتت شهرزاد عن الكلام...❤️
________________
جه الصبح ودفى الشمس
كان نايم وواخدها فى حض@نه ونايمين
اتململت بهدوء وهى نايمه فى ح@ضنه وفتحت عنيها
امممم..ايه ده
اتفجأت لما شافته نايم
معقول ده احمد.. بقالى كتير مشفتوش كده قربت وحطت ايديها على خده وهى بتملس عليه برقه
حنين:معقوله بحلم
احمد:لا مبتحلميش
اتخضت لما لقيته صاحى
فتح عينه وهو بيبصلها:صباح الخير يا حبيبي
حنين:صباح النور انت..صاحى من امتى
قرب منها وطبع ق@بله على خدها مكان غمازتها:
من اول ما فتحتى عينك الحلوه دى
حنين:ده انت مركز بقى
قرب ايده على خصله من شعرها:ههه الصراحه اوى
دايما مركز
حنين: امم امال مكنش باين يعنى
احمد:اعمل ايه بس علطول ظلمانى كده
حنين: اممم..هى الساعه كام
احمد:فصيييله..مش عارف بس اكيد زمانها عشره ولا حاجه
حنين:ههه معلش..معقول عشره وانت لسه هنا
احمد:ايه مش عايزانى لو مش عايزانى امشى
قالت بسرعه:لا ده انا ما صدقت
ضحك بخبث وهو بيغمزلها:الله طب ما تقولى من الاول
ضربته على كتفه:لا مش الى بالك ها
احمد:طيب مسيرك تقع يا جميل ها
وجه عشان يقوم مسكت ايده: هتنزل النهارده
احمد:اه يا حبيبي عندى شوية شغل هخلصهم وآجى
حنين:و هتسبنى انا قلت مش هتنزل النهارده
احمد:معلش يا روحى غصب عنى هاجى بسرعه متقلقيش
زعلت وربعت ايديها: وفى الاخر تيجى متاخر زى كل يوم
احمد:لا صدقينى مش هتاخر خلاص بقى متزعليش..يلا
باسها من خدها واخد فو@طه ودخل ياخد شاور وهى قررت انها تنام تانى عشان لسه تعبانه منه امبارح
طلع ولبس هدومه وضحك عليها لما شافها نامت تانى
احمد:ههه ياربى كسوله
_____________
هنا كانت قاعده فى الصاله فجأة لقت احمد داخل: صباح الخير يا هنا
:صباح الخير يا حبيبي
احمد:هى ماما فين
هنا:ماما نزلت تجيب شويه حاجات وجايه
احمد:لوحدها
هنا:لا راحت مع ريهام
احمد:تمام...امال انتى امبارح كنتى واقفه مع حسن بتعملى ايه
هنا:ايه..انا واقفه فين
